จาก “วันแรก” … ถึง “วัยเก๋า”

จากวันแรก…ถึงวันนี้

บ้านเรามีหมาอยู่แล้ว 6 ตัว ซึ่งตอนนั้นก็คิดว่า…พอแล้ว จนวันหนึ่ง น้องคนรู้จักขอให้ช่วยหาบ้านให้ลูกโกลเด้นวัย 3 เดือน

แม่ดารับเลี้ยงชั่วคราวเป็น 21 วันที่แสนเหนื่อย น้องชอบลุยฝน ชอบวิ่งเล่น ชอบซน
และวันที่ต้องส่งตัว ก็ใจหายอยู่ไม่น้อย

เวลาผ่านไปไม่นาน แม่เดิมของน้อง (คนที่ช่วยไม่ให้โกลเด้นตัวแรกโดนปล่อยวัด)
ทักมาพร้อมชื่อใหม่ “มอนโด้”

เธอบอกว่า ถ้าแม่ดาไม่รับ…จะไม่ให้ใครอีก เพราะอยากให้อยู่กับบ้านที่อบอุ่น แม่ดาหารือกับลูกสาว ก่อนตัดสินใจไปรับน้องที่หัวหิน
วันแรกที่เจอกัน มอนโด้วัย 4 เดือน หนัก 15 กิโล วิ่งมาหา…แล้วยกขาฉี่ใส่ ขำไม่ออกก็ขำออก เพราะนั่นคือสไตล์ของเขาจริง ๆ

พอพากลับบ้านที่เพชรบุรี มอนโด้เจอกับพี่หมา 6 ตัว เดินดมอย่างสุภาพ ก่อนจะนั่งหลบอยู่มุมหน้าบ้านคนเดียว

แม่ดายังจำได้ดี…วิ่งไปเก็บอึในสนาม พร้อม ๆ กับที่มอนโด้วิ่งสวนมาทางเดียวกัน ได้เก็บอึทันเวลา แต่ตาเขียวไปข้างหนึ่ง
ก็เป็นของแถมที่ไม่คาดคิด

มอนโด้ยิ่งโต ยิ่งตัวใหญ่ และแม่ดาเองก็เข้าสู่วัยที่ต้องเริ่มถนอมเข่า จึงตัดสินใจพาเขาไปฝึกควบคุมทุกเสาร์–อาทิตย์
จากหมาน้อยพลังล้น กลายเป็น “คู่ซ้อม” ของแม่ดา จุดเริ่มต้นของการเข้าสู่แก๊งโกลเด้นก็ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้น

มอนโด้ได้ไปงานถ่ายแบบ ได้ออกทีวี ได้เป็นแชมป์กระโดดน้ำ 2 สมัย ได้ลงแข่งว่ายน้ำกับเพื่อน ๆ
และแม่ดา…ก็ได้ขยับตัวออกกำลังกายไปพร้อมกัน

พอเข้าสู่วัย 3 ขวบ ตรวจพบว่าเบ้าสะโพกเคลื่อนเล็กน้อย นั่นทำให้ต้องดูแลเขาใกล้ชิดยิ่งขึ้น ทั้งอาหารเสริม การว่ายน้ำ การเดิน และความรัก
มอนโด้ยังคงเป็นนักวิ่งตัวเดิมในวันดี ๆยังว่ายน้ำเก่ง และยังเดินเคียงข้างเราในทุกเช้า

ยิ่งโต…ยิ่งนิ่ง ยิ่งอยู่ด้วยกัน…ยิ่งอบอุ่น ก่อนโควิด แก๊งโกลเด้น 6 ครอบครัว 9 ตัว นัดกันวิ่งมินิมาราธอน ไปเที่ยว ไปหัวเราะ ไปเรียนรู้กัน

ถึงวันนี้ หลายบ้านอาจทยอยจากไป แต่ความรักและมิตรภาพที่มอนโด้นำพา…ยังคงอยู่ เขาไม่ใช่แค่หมาขนทอง เขาคือเหตุผลที่ทำให้ครอบครัวเรา “สมบูรณ์แบบขึ้น”

จากลูกหมาในหัวหิน สู่น้ำหนัก 35 กิโลที่แม่ยิ่งกอด…ยิ่งอุ่น

และแม่ก็ยังอยากกอดแบบนี้ไปนานที่สุดเท่าที่จะทำได้